Πυρήνας κάθε επικοινωνιακού εγχειρήματος είναι το εργαλείο που κάθε φορά χρησιμοποιούμε για να διατυπώσουμε το μήνυμά μας, λεκτικό ή οπτικό. Επειδή όμως στην επικοινωνία αυτό που κρίνεται είναι το αποτέλεσμα, πολύ συχνά προσπερνάμε τα χαρακτηριστικά ή την ποιότητα αυτού του εργαλείου. Δε λένε εξάλλου ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως υπάρχουν όρια στο πως μπορούμε ή επιτρέπεται να εκφράζουμε το μήνυμά μας; Αφορμή για τον παραπάνω προβληματισμό η χθεσινή τοποθέτηση της αναπληρώτριας κυβερνητικής εκπροσώπου, κας Αριστοτελίας Πελώνη για την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου με αφορμή το ελληνικό #metoo:
«Χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο που θα αποτρέπει την κάθε μορφής κακοποίηση, θα εκπαιδεύει στον σεβασμό και θα καλλιεργεί την κοινωνική συμβίωση με όρους αξιοπρέπειας από όλους προς όλους. Η χώρα χρειάζεται κώδικες δεοντολογίας. Η κυβέρνηση θα λάβει συνολικές πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση».
Η κυβέρνηση λοιπόν πιστεύει ξεκάθαρα ότι ο σκοπός της επικοινωνίας δεν αγιάζει τα μέσα και θα πρέπει να τεθούν κανόνες στον τρόπο δημόσιας έκφρασης. Το ερώτημα που προκύπτει άμεσα είναι αν ο κώδικας δεοντολογίας θα επεκτείνεται και σε μη θεσμικά «δημόσια» πρόσωπα που εκφράζονται όμως δημοσίως και μάλιστα δίνουν συχνά και τον τόνο στον δημόσιο διάλογο. Όπως είναι, για παράδειγμα, οι ιδιωτικοί λογαριασμοί στα social media.
Εσείς τι πιστεύετε, είναι εφικτό, ρεαλιστικό ή ακόμα και συνταγματικό κάτι τέτοιο;
