Σε έναν οποιοδήποτε οδηγό/ κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας μπορείς εύκολα να βρεις τις βασικές αρχές που διέπουν το επάγγελμα: αναζήτηση της αλήθειας, διασταύρωση των πληροφοριών, ανεξαρτησία, δημόσια κριτική, αναλογική παρουσίαση των θεμάτων και άλλα θεωρούνται προαπαιτούμενα για μια αξιόλογη δημοσιογραφία.
Πιο δύσκολα μπορεί κανείς να βρει καταγεγραμμένο ποιο είναι το τίμημα για την τήρηση αυτών των αρχών. Ένα τίμημα, το οποίο όπως δυστυχώς αποδείχθηκε προ ημερών και στη χώρα μας, μπορεί να φτάσει μέχρι και την ίδια τη ζωή.
Σύντομα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου (3 Μαΐου), θα διαβάσουμε ξανά που κατατάσσεται η χώρα μας και ποιες είναι οι χειρότερες και οι καλύτερες χώρες ως προς τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται οι δημοσιογράφοι.
Το γεγονός όμως θα παραμένει: Εν έτει 2021, μέρα μεσημέρι στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, ένας δημοσιογράφος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ και «φιμώθηκε» διά παντός. Ένας ακόμα αριθμός θα προστεθεί στην παγκόσμια καταμέτρηση (389 κρατούμενοι και 49 νεκροί δημοσιογράφοι σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία).
Το δυστύχημα ωστόσο είναι πως ο Γιώργος Καραϊβάζ δεν ήταν αριθμός. Ήταν ένας ενεργός δημοσιογράφος, ένας νέος άνθρωπος με οικογένεια. Και στο εξής θα συμβολίζει πως η τήρηση της όποιας δεοντολογίας καμιά φορά δεν είναι η αυτονόητη επιλογή που νομίζουν οι «απέξω». Συχνά μπορεί να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
