Τι κοινό μπορεί να έχουν οι ατυχείς δηλώσεις του οικονομικού συμβούλου του Έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Πατέλη για τους διδάκτορες με τις σκέψεις που διατυπώθηκαν τις ίδιες μέρες στη Wall Street Journal’s CEO Council Summit;
Πιθανά πολλά περισσότερα από ό,τι φαντάζεται κανείς! Διότι την ώρα που ο Έλληνας πολιτικός δήλωνε πως δεν θα προσλάμβανε έναν διδάκτορα στη δουλειά του ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας Merck & Co, Kenneth Frazier διατύπωνε την άποψη πως ίσως οι εταιρείες θα έπρεπε να πάψουν να ζητούν πανεπιστημιακό τίτλο ως προαπαιτούμενο για την πρόσληψη σε ορισμένες θέσεις.
Ο πρώτος ωστόσο συμπλήρωσε την τοποθέτησή του λέγοντας πως η διάθεση για εκπόνηση διδακτορικής διατριβής ισούται περίπου με την τεμπελιά, ενώ ο δεύτερος εξήγησε τη θέση του (την οποία παρεμπιπτόντως μοιράζεται και η CEO της IBM και οι επικεφαλής πολλών άλλων μεγάλων εταιρειών) με ριζικά διαφορετικό τρόπο. Υποστήριξε δηλαδή πως τα υψηλά ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια, ιδίως σε κάποιες θέσεις αρχάριων, αποτελούν εμπόδιο στην εύρεση εργασίας για πολλούς, λιγότερο προνομιούχους πολίτες που δεν έχουν την ευκαιρία να σπουδάσουν, αλλά θα έπρεπε, παρά ταύτα, να έχουν ίσες ευκαιρίες με τους υπόλοιπους.
Μπορεί οι δύο άνδρες να μην ήθελαν να πουν το ίδιο πράγμα· μπορεί όμως και τα επιχειρήματά τους να είναι παρόμοια. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο μίλησαν, εκφράστηκαν, επικοινώνησαν την άποψή τους, κάνει τον έναν να φαίνεται απαράδεκτα προκλητικός και τον άλλο οραματιστής ηγέτης.
Γιατί σε τελική ανάλυση, στην επικοινωνία πρέπει να ξέρεις όχι μόνο τι θέλεις να πεις, αλλά, το κυριότερο, πώς θα το πεις!
