«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα». Το έγραψε ο Αντώνης Σαμαράκης στο «Ζητείται Ελπίς» το 1954 και ποτέ κανένας από τότε κι έπειτα δεν κατάφερε να συμπυκνώσει καλύτερα στην ελληνική γλώσσα το βαρύ τίμημα της μετάβασης στη σύγχρονη – τότε – μαζική κοινωνία.
Με τα χρόνια, καθώς σταδιακά αναδύθηκε η ψηφιακή κοινωνία, η φράση επανερχόταν συστηματικά σαν ηχώ για να συμβολίσει τα κάθε φορά και μεγαλύτερα προβλήματα κοινωνικής συνοχής και «αυθεντικής» «ειλικρινούς» επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.
Σήμερα, 66 χρόνια και μια πανδημία μετά, έχει ενδιαφέρον πώς δελεάζεται κανείς να «διαβάσει» δειλά-δειλα μια πιθανότητα αντιστροφής. Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν – ήταν υποχρεωμένοι να – βρίσκονται τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον. Αλλά και ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε η αίσθηση ότι όλο αυτό το ζούμε μαζί, ότι αποδεχόμαστε την ανάγκη να δράσουμε πιο συλλογικά, να είμαστε περισσότερο αλληλέγγυοι.
Προφανώς και δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε, ούτε να διαπιστώσουμε πως «Ευρέθη Ελπίς». Σίγουρα όμως έχει ενδιαφέρον πως μια ειδική συνθήκη μας υποχρεώνει να αλλάξουμε πορεία. Προσωρινά; Μπορεί. Καθένας όμως μπορεί να κρίνει, να αξιολογήσει και – ενδεχόμενα – να καθορίσει τις προτεραιότητες και τη λογική του για την επόμενη μέρα. Ούτως ή άλλως, it’s a matter of perception.
