Συχνά, κάνουμε το λάθος να περιχαρακώνουμε έννοιες όπως η επικοινωνία σε στεγανά. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να τις ορίσουμε καλύτερα, είναι όμως πιθανόν να μας διαφύγουν διαστάσεις τους που κάθε άλλο παρά ασήμαντες είναι.
Όταν λοιπόν κάποιος προσπαθεί να καταγράψει και να περιγράψει τις διαφορετικές μορφές της επικοινωνίας, σπάνια στέκεται στην τέχνη. Κι όμως, πόσο πιο ισχυρό μπορεί να γίνει ένα μήνυμα όταν του δίνει μορφή ένας καλλιτέχνης; Πόσο ευρύτερα κοινά μπορεί να αγγίξεις μιλώντας μέσα από την τέχνη και για το πιο απλό πράγμα;
Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά και οι απαντήσεις πολύ εύκολες, ιδίως όταν η τέχνη που επικοινωνεί το μήνυμα είναι υψηλού επιπέδου, όπως συμβαίνει στην εξαιρετική παράσταση «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα.
Ασφαλώς, το έργο του Νομπελίστα Ντάριο Φο δεν περιμένει τα δικά μας εύσημα, ο τρόπος όμως με τον οποίο ένα κείμενο του 1970 με αφορμή την πολιτική επικαιρότητα στην Ιταλία, μοιάζει πάνω στη σκηνή του θεάτρου Γκλόρια να γράφτηκε χθες για εμάς εδώ στην Ελλάδα, μιλάει μόνος του.
Τόσο για την οικουμενικότητα της τέχνης, όσο – και εδώ αυτό είναι που μας αφορά – και για την ισχύ της στην επικοινωνία οποιουδήποτε μηνύματος. Στη δική μας καθημερινότητα, για τη βία, την εξουσία και την κατάχρησή της, μιλούν όλοι και λένε πολλά. Ο «τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» δεν λέει πολλά. Τα λέει όλα! Το ποιος ακούει είναι, και πάλι, matter of perception.
