Δύο αντίρροπες κινήσεις χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας εν έτει 2020 αν την παρατηρήσουμε από τη σκοπιά της ιδιωτικότητας.
Από τη μία μεριά έχουμε την ανάγκη ανάπτυξης του ιδιωτικού μας χώρου με βασικό κριτήριο την ασφάλεια. Είτε μιλάμε για τον ατομικό χώρο εργασίας του καθενός, είτε – κατεξοχήν – για τον ιδιωτικό χώρο που ορίζει το σπίτι μας, παρατηρείται μια κίνηση διεύρυνσης, απόστασης από τους άλλους και αναδιαμόρφωσης του χώρου με γνώμονα τη νέα λειτουργικότητα και την κατοχύρωση των συνθηκών υγιεινής.
Από την άλλη μεριά συνεχίζει ακάθεκτη η σταθερή τάση των τελευταίων ετών για περιορισμό της ιδιωτικότητας, υπό την έννοια της ολοένα μεγαλύτερης διείσδυσης της κάμερας των social media στις – λιγότερο ή περισσότερο – προσωπικές στιγμές του καθενός. Έτσι, κάποτε ηθελημένα, κάποτε αθέλητα, οι στιγμές της ιδιωτικότητας γίνονται «ανακοίνωση» στον κύκλο των followers ή ακόμα και «είδηση» αν το υποκείμενο είναι ευρύτερα γνωστό.
Τα ΜΜΕ – κάνουν πως – δεν βλέπουν την αντίφαση και προσπαθούν να σταθούν ανάμεσα στις δύο τάσεις. Ως παραδοσιακοί «πολιορκητές» της ιδιωτικότητας, βρίσκουν τώρα σύμμαχο στα οικειοθελή «ποσταρίσματα» κακόβουλα ή μη. Ως εξίσου παραδοσιακοί προπαγανδιστές των τάσεων της κάθε εποχής αναδεικνύουν δεόντως τη νέα «μόδα» διεύρυνσης του ιδιωτικού χώρου.
Σήμερα, βολεύονται ως… υπηρέτες δύο αφεντάδων: της «κλειδαρότρυπας» και της μόδας. Αύριο, ποιος ξέρει;
