Στην εκπαιδευτική πρακτική της διαχείρισης κρίσεων συχνά η συζήτηση στο θεωρητικό σκέλος στρέφεται γύρω από case studies για να αναδειχθεί με αληθινά παραδείγματα η σημασία μιας λανθασμένης ή μιας σωστής επιλογής.
Δεν γνωρίζουμε προς το παρόν τι είδους case study θα αποτελεί στο μέλλον η υπόθεση του πρόσφατου ατυχήματος στο Allou Fun Park. Ούτε και έχει νόημα από αυτήν εδώ τη θέση να μπούμε στην ουσία της υπόθεσης. Αφενός γιατί δεν γνωρίζουμε τις τεχνικές λεπτομέρειες και αφετέρου γιατί σε τελική ανάλυση δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία για το κομμάτι της επικοινωνιακής διαχείρισης μιας (οποιασδήποτε) κρίσης.
Σίγουρα, ωστόσο αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς είναι η σημασία της πρώτης αντίδρασης σε κάθε επικοινωνιακή διαχείριση κρίσης, γιατί αυτή καθορίζει πολλά. Εδώ λοιπόν οφείλουμε να σημειώσουμε πως ο εξωτερικός παρατηρητής μένει με την εντύπωση πως από την πρώτη στιγμή διεξάγεται μια δημόσια διελκυστίνδα για το ποιος έφταιγε για το ατύχημα.
Και όσο αυτή η αντιπαράθεση βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, σίγουρα – και εντελώς ανεξάρτητα από την νομική/ποινική πορεία της υπόθεσης – η πλευρά του δημοφιλούς πάρκου διασκέδασης δεν κερδίζει πόντους στην αντίληψη του κοινού. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι everything in our world is a matter of perception…
