Διάγγελμα (το): ουδέτερο ουσιαστικό: επίσημη ανακοίνωση που εκδίδεται από μια αρχή και που απευθύνεται στο σύνολο του λαού για θέματα μεγάλης σπουδαιότητας.
Μπορεί το παραπάνω λήμμα σήμερα να μοιάζει από εύληπτο ως αυτονόητο, καθώς η επικαιρότητα μας έχει εξοικειώσει σε μεγάλο βαθμό με την έννοια, ωστόσο όχι πολύ καιρό πριν, ας πούμε πριν από το 2010, μπορεί να υπήρχε και κόσμος που να μην ήξερε τί είναι διάγγελμα!
Τότε ήταν που ήρθε το διαβόητο «Καστελόριζο» (23 Απριλίου 2010). Στη συνέχεια, οι πρωθυπουργοί που ακολούθησαν αξιοποίησαν το «εργαλείο» αρκετά συχνά, δίνοντας έτσι και το στίγμα μιας ταραγμένης δεκαετίας με κρίσιμες και δύσκολες καμπές για τη χώρα. Επί πανδημίας, το διάγγελμα έγινε σχεδόν μέρος της καθημερινότητας με σχεδόν εβδομαδιαία συχνότητα για ένα διάστημα.
Όλα αυτά μπορεί να δικαιολογούνται απολύτως από το χαρακτήρα της «μεγάλης σπουδαιότητας», δεν παύει όμως παράλληλα να δείχνουν και μια σαφή τάση για στροφή της πολιτικής επικοινωνίας προς την αμεσότητα που προσφέρει η απεύθυνση σε πρώτο πρόσωπο.
Πριν λίγες μέρες, ο Κώστας Μπακογιάννης απευθύνθηκε με τέτοιο τρόπο, σε πρώτο πρόσωπο δηλαδή, στους δημότες της Αθήνας για να τους ζητήσει συγγνώμη για την ιστορία με το σιντριβάνι στην Ομόνοια. Τυπικά, δεν πρόκειται για διάγγελμα, από πλευράς επικοινωνιακής φιλοσοφίας και στρατηγικής ωστόσο είναι ακριβώς το ίδιο. Και τα παραδείγματα είναι πολλά.
Η ανάγκη για αμεσότητα, η ολοένα και μεγαλύτερη διείσδυση των ψηφιακών μέσων στην κοινωνία και οι επιρροές από το εξωτερικό – κυρίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού – δείχνουν ξεκάθαρα πως αυτή η τάση θα συντηρηθεί και θα γιγαντωθεί στο άμεσο μέλλον φέρνοντας την πολιτική επικοινωνία του πρώτου προσώπου σε πρώτο πλάνο.
